Πως μας βλέπουν οι πολίτες των άλλων χωρών & ποιοί διαμορφώνουν την εικόνα μας;

Είναι πάντα ενδιαφέρον το να μαθαίνεις τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα. Και είναι πάντα επικίνδυνο να παραμένεις εγκλωβισμένος στη δική σου αλήθεια, ακόμη κι αν έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου.

Ειδικά σε καιρούς κρίσης, ειδικά όταν μια ολόκληρη χώρα -αν όχι μια ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ενωση- εμφανίζεται ετερομομφική προς μια άλλη. «Οι περισσότεροι στη Γερμανία πιστεύουν ακόμη ότι είστε τεμπέληδες, άεργοι και δεν αξίζετε καμία βοήθεια. Οι περισσότεροι Γερμανοί στηρίζουν τις πολιτικές Μέρκελ και Σόιμπλε, χωρίς καμία κριτική διάθεση απέναντί τους».

Αν αυτά τα λόγια Γερμανού εκπροσώπου του Δικτύου Αλληλεγγύης προς την Ελλάδα δεν επιτείνουν την αρχική παρατήρηση ως προς τη μετάθεση ευθύνης, ίσως χρειάζονται και απόψεις ακόμη περισσότερων ξένων καλεσμένων στη χώρα μας. Αν και όλες συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα: «Στο εξωτερικό εμφανίζουν το τι συμβαίνει στην Ελλάδα εντελώς διαστρεβλωμένα».

Στη χώρα μας βρέθηκαν, με δική τους πρωτοβουλία τις τελευταίες μέρες, μέλη του Greece Solidarity Campaign (GSC - Καμπάνια Αλληλεγγύης για την Ελλάδα). Τους συναντήσαμε στα γραφεία της Αλληλεγγύης προς Ολους, τα οποία επισκέφθηκαν για ενημέρωση. Μεταξύ αυτών ήταν μέλη γερμανικών οργανώσεων που σχετίζονται με το Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ, καθώς και Βρετανοί βουλευτές των Εργατικών
Ηρθαν να δουν, να μάθουν, να καταλάβουν και να δηλώσουν παρόντες σε μία πανευρωπαϊκή προσπάθεια κατά της λιτότητας. Το σημαντικό, μάλιστα, είναι πως αρκετοί είχαν διατελέσει και ευρωβουλευτές για αρκετά χρόνια (όπως οι Καρολάιν Λούκας, νυν βουλευτής των Πρασίνων στη Βρετανία, και Γκερέιν Ντέιβις, βουλευτής των Εργατικών). Οπότε είχαν αρκετή εμπειρία, αλλά και πίστη στην Ε.Ε. και ταυτόχρονα ήταν έτοιμοι να κάνουν τη σκληρότερη κριτική απέναντί της, με δεδομένη, φυσικά, τη «βρετανική αβρότητα».

«Ισως η Βρετανία να ήταν η τελευταία χώρα που θα μιλούσε για ριζοσπαστικές αλλαγές, κι όμως» μας είπε ο Γκερέιν Ντέιβις. «Την πρώτη δεκαετία του 2000, η Βρετανία σημείωσε 40% αύξηση στην ανάπτυξη. Οπότε ούτε οι φόροι αυξήθηκαν, ούτε οι κοινωνικές παροχές μειώθηκαν.

Ομως τα τελευταία πέντε χρόνια όλα άλλαξαν. Οι συντηρητικοί της κυβέρνησης επέλεξαν τον ίδιο δρόμο που ανάγκασαν και εσάς να ακολουθήσετε: σκληρά μέτρα εναντίον της μεσαίας τάξης. Αποτέλεσμα; Πάνω από μισό εκατομμύριο απολύσεις στον δημόσιο τομέα, νέοι φόροι, περικοπές στα κοινωνικά αγαθά, μείωση της χρηματοδότησης σε Παιδεία και Υγεία.

Ταυτόχρονα, το χρέος της χώρας ανέβηκε από 55% του ΑΕΠ στο 80%!... Αρα για ποια επιτυχία μιλάμε; Οι πολιτικές λιτότητας καταρρέουν παντού και επιτέλους αυτό το βλέπουν όλο και περισσότεροι στην Ευρώπη, αν και οι υποστηρικτές τους δεν κάνουν πίσω και εμμένουν στις επιλογές τους. Γι' αυτό χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα ευρύ μέτωπο που θα προτείνει αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις» δήλωσε.

Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκαν και οι δύο νεότεροι -σε ηλικία και πολιτική εμπειρία- βουλευτές των Εργατικών, Κλάιβ Λιούις και Κέιτ Οσαμόρ. Και οι δύο είναι Βρετανοί δεύτερης γενιάς, με καταγωγή από την Καραϊβική ο πρώτος και από τη Νιγηρία η δεύτερη.

Πληρώνεις για όλα

«Κανείς δεν με έχει ρωτήσει για την καταγωγή μου» απόρησε η Οσαμόρ. «Η αλήθεια είναι όμως πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τις ιστορίες αποικιοκρατικής αλαζονείας μισού αιώνα πριν, που άκουγα από τους γονείς μου, και τα όσα βιώνει ένας μέσος πολίτης στη Βρετανία σήμερα. Τότε, ενώ σου ανήκε η γη, για να μπορέσεις να καλλιεργήσεις έπρεπε να πληρώνεις φόρο. Σήμερα, για να μπορέσεις να δημιουργήσεις, ακόμη και να μορφωθείς, πάλι πρέπει να πληρώνεις. Πρέπει να πληρώνεις σχεδόν για να υπάρχεις».

«Πολλοί μου λένε πώς γίνεται εσείς οι μαύροι να είστε τόσο καλύτεροι από τους λευκούς, σε αντοχή, σωματική δύναμη κ.λπ. κι όμως, ακόμα και σήμερα να σας συμπεριφέρονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Τους απαντώ πως την περίοδο της δουλείας κρατούσαν μόνο τους καλύτερους. Τους άλλους τούς σκότωναν. Αρα, οι μαύροι δεν είναι οι καλύτεροι αθλητές, για παράδειγμα, ως αποτέλεσμα φυσικής επιλογής αλλά εξαιτίας της “επιλογής σκλαβιάς” (slave selection)» διευκρινίζει ο Κλάιβ Λιούις.

«Αυτό φέρνω σαν παράδειγμα και για σας εδώ: οι Ελληνες, για ακόμη μια φορά, πρωτοπόρησαν δίνοντας το μεγαλύτερο και σκληρότερο παράδειγμα του τι μπορεί να επιφέρει μια απάνθρωπη λιτότητα σε μια χώρα. Η ηγεσία της Ε.Ε. δεν ενδιαφέρεται αν έχετε δίκιο ή άδικο. Το μόνο που θέλουν είναι να μπορούν να λένε στους λαούς τους “είδατε τι αυστηροί είμαστε με τους Ελληνες!” και σε σας “εμείς κάνουμε κουμάντο”... Κι όμως επιβιώσατε και μέσω της ίδιας διαδικασίας “slave selection” δείξατε ότι υπάρχει και εναλλακτική. Μπορεί να υπογράψατε Μνημόνιο και πάλι, αλλά όλοι κατάλαβαν τον εκβιασμό πίσω από αυτό» εξηγεί με πρωτοφανή τρόπο ο Κλάιβ Λιούις.

Και για τους δύο είναι αναγκαία μια «αξιόπιστη εναλλακτική» (αυτή η φράση ακουγόταν συνεχώς από όλους τους συμμετέχοντες) απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ε.Ε. «Πρέπει να είμαστε ικανοί να πείσουμε τον κόσμο πως οι θατσερικού τύπου πολιτικές μάς έφεραν ώς εδώ. Τριάντα χρόνια πριν ο Σιντ Βίσιους των Σεξ Πίστολς τραγουδούσε το “Νο Future” (Κανένα Μέλλον), στο οποίο περιέγραφε όσα ζουν οι τωρινοί συνομήλικοί του.

Ροκ σταρ πολιτικοί

Οι καινούργιοι “ροκ σταρ” πλέον δεν είναι τραγουδιστές αλλά πολιτικοί και επιστήμονες που μιλούν για μια νέου τύπου κεϊνσιανή πολιτική, υπέρ των πολλών. Αυτοί είναι οι Στίγκλιτς, Πικετί, Βαρουφάκης, Τσίπρας, Κόρμπιν. Και δεν είναι κακό αυτό, ακριβώς γιατί εμπνέει τους νέους να ασχοληθούν με την πολιτική» εξηγεί ο Λιούις. «Ακριβώς γιατί δεν φαντάζει αδιέξοδη πλέον στα μάτια τους», συμπληρώνει η Οσαμόρ.

Τελικά, ποιον θα πρέπει να «σώσει» ο θεός, τους ρωτάμε, χρησιμοποιώντας τον στίχο «God save the Queen» του Σιντ Βίσιους. «Ας σώσει τον εαυτό του», απαντά ο Λιούις. «Ή τον εαυτό της... μπορεί να είναι γυναίκα» διορθώνει η Οσαμόρ. «Το σίγουρο είναι πως οι πολίτες δεν χρειάζονται σωτήρες. Οραμα και δημοκρατία χρειάζονται».
ΕΦΣΥΝ Νόρα Ράλλη